De economische en sociale onrust van de Grote Depressie en WOII dwongen de Verenigde Staten op zoek te gaan naar goedkope arbeidskrachten voor de landbouw en de bouw en onderhoud van het spoorwegennet. Via het verdrag uit 1942 tussen de VS en Mexico werden Mexicaanse arbeiders (‘braceros’) tewerkgesteld om op tijdelijke basis werk te verrichten in de VS. Tot 1964, het eindjaar van het programma, hebben naar schatting 4,6 miljoen Mexicanen in de VS gewerkt. Alvorens ze werden toegelaten als arbeidskrachten moesten ze een reeks van onderzoeken ondergaan: enkel wie ruwe handen had, en dus zware handenarbeid gewend was, werd toegelaten. Alvorens de grens over te steken kreeg men ook nog een medische keuring en behandeling met DDT.

Veel arbeiders werden geconfronteerd met onrechtvaardigheden en misbruiken, zoals een ondermaatse huisvesting, discriminatie, geen of te weinig loon. Het onderzoek van het Braceroprogramma geeft volgens de onderzoekers aanleiding om lessen te trekken uit het verleden. De studie van de beelden, verhalen, documenten en objecten van de braceros dragen bij tot een beter begrip van burgerrechten en sociale rechtvaardigheid, het leven van migranten, maar ook tot de kennis over immigratie, burgerschap, landbouw, discriminatie, familie.

Interviews, foto’s enhistorische informatie werden verzameld en zijn online toegankelijk. Bracero History Archive is een project van het Roy Rosenzweig Center for History and New Media, George Mason University, Smithsonian National Museum of American History, Brown University, and The Institute of Oral History at the University of Texas at El Paso. De noodzakelijke fondsen worden voorzien door het National Endowment for the Humanities.

Interessant zijn ook de activiteiten voor kinderen en jongeren onder het Teaching-luik.

Diverse foto's zijn eveneens toegankelijk op de website van het National Museum of American History onder het luik America on the move.

Het lijkt erop dat de geschiedenis van de braceros wel een aantal parallellen vertoond met de arbeidsmigratie naar België na WOII. De aanpak van het project, de educatieve voorbeelden en de digitale toegankelijkheid van de interviews strekken tot voorbeeld.