Italië ondertekende de Kaderconventie van de Raad van Europa over de waarde van cultureel erfgoed voor de maatschappij. Daarmee zet een van de meest traditionele erfgoedlanden de stap naar een 21e-eeuwse omgang met en vertoog over erfgoed. Deze actie, een van de laatste van de ontslagnemende regering, is er een die kan tellen en betekent een sedert vele maanden voorbereide doorbraak voor het erfgoeddenken in Europa. Hoe zit het nu met de al jaren aangekondigde ratificatie door de Belgische overheden?

Het is in Italië nu wachten op een volgende regering die niet in lopende zaken zit, om de ratificatie formeel te finaliseren. Dit weerhoudt de onroerend-, roerend- en immaterieel-erfgoedsector in Italië er niet van om deze week, en heel in het bijzonder op zaterdag 2 maart 2013, in Venetië een feest en colloquium over de Kaderconventie van Faro te organiseren. Erfgoedhoofdstad Venetië engageert zich bijvoorbeeld samen met Marseille om alvast volop aan de slag te gaan. Lokale en regionale politici, Venetië op kop, en vertegenwoordigers uit de erfgoedsector engageren zich in de Venetiaanse Convegno om nu de druk op de ketel te houden en toch minstens in het erfgoedveld in Italië een beter, breder gedragen en eigentijdser beleid te voeren, te onderbouwen of daar desnoods voor te smeken: in tijden van crisis meer dan ooit nodig.

Het wordt zo stilaan onbegrijpelijk dat dit ratificatiedossier in België maar blijft aanslepen. Waar zit het toch vast? En waarom zouden het Venetië van het Noorden, het Genua aan de Leie of het Marseille aan de Schelde zich alvast niet aansluiten bij de grote zusters uit het Zuiden? Wie moet of kan het beslissende duwtje geven? Het Vlaamse cultureel-erfgoedbeleid verdient niet alleen de bevestiging van eerdere, interessante beleidskeuzes (in het Cultureel-erfgoeddecreet van 2008 en 2012 bijvoorbeeld) maar vooral ook een verdere realisatie en uitwerking van voorstellen in die Conventie, met het oog op 2020. Vlaanderen, en bij uitbreiding België, zou het volgende dominosteentje kunnen laten vallen en zichzelf en Europa een passend referentiekader kunnen schenken voor onroerend, roerend en immaterieel erfgoedbeleid. Doen!