We hebben onze naam ‘FARO’ niet toevallig gekozen.

Het Cultureel-erfgoeddecreet van 2008 bouwt voort op modellen en visies die verwoord zijn in de Europese Conventie van Faro over de bijdrage van het cultureel erfgoed aan de samenleving (Raad van Europa, 27 oktober 2005). Het centrale concept van het nieuwe decreet is de notie van ‘erfgoedgemeenschap’: “een cultureel-erfgoedgemeenschap bestaat uit organisaties en personen die een bijzondere waarde hechten aan het cultureel erfgoed of specifieke aspecten ervan, en die het cultureel erfgoed of aspecten ervan door publieke actie wenst te behouden en door te geven aan toekomstige generaties.” (cultureel-erfgoeddecreet Art. 2) Het wordt één van de hoofdopdrachten van het nieuwe steunpunt om dit beleidsconcept ‘erfgoedgemeenschap’ en andere krachtlijnen, werkpunten en ideeën die in de Conventie van Faro worden voorgesteld, uit te werken, te vertalen en in werking te laten treden.

Het woord ‘faro’ betekent in verschillende talen (Spaans, Italiaans, Portugees) ‘vuurtoren’. Het verwijst uiteraard naar Pharos, een eiland dat vroeger voor de kust van Egypte lag en waar een van de oude zeven wereldwonderen te vinden was, de gelijknamige vuurtoren. Als metafoor drukt het enkele aspecten uit van wat een steunpunt kan zijn: een vertrouwd referentiepunt dat kan helpen bij het aanduiden van kustlijnen. Het is een krachtig symbool dat staat voor waakzaamheid en zorgzaamheid, een baken waarop mensen, overheden, organisaties en instellingen kunnen vertrouwen. Het symboliseert ook de idee van een netwerkorganisatie.

Achter de vuurtoren Pharos lag Alexandrië, waar de tempel voor de muzen werd opgericht, het M(o)useion (waaruit het woord museum is voortgekomen). Daar was ook de (verdwenen) grote bibliotheek van Alexandrië te vinden, die nu, met steun van UNESCO, opnieuw wordt uitgebouwd (Bibliotheca Alexandrina).

Faro heeft nog vele andere betekenissen, waarbij in Brussel wellicht de benaming voor een het (erfgoed)bier ‘Faro’ de bekendste is.