“Cultureel erfgoed is een gemeenschappelijk goed voor de samenleving. Het vormt geheugens, levert een bijdrage aan individuele en collectieve identiteitsvorming, geeft inzichten in maatschappijen en mensen uit het verleden, maar ook uit het heden,” klinkt het in de Memorie van toelichting van het Cultureelerfgoeddecreet (p. 1).  

Een ander begrip dat vaak gebruikt wordt zijn de cultureel-erfgoedgemeenschappen. Dat zijn “organisaties, groepen en personen die een bijzondere waarde hechten aan het cultureel erfgoed” (Memorie van toelichting, p. 10). Precies daarom is dit een centraal begrip in de regelgeving. Het komt erop neer dat de hele samenleving, en dus niet enkel de eigenaars of professionele beheerders van erfgoed, betrokken wordt bij de zorg en het doorgeven van erfgoed. 

Er wordt een onderscheid gemaakt tussen het roerend en het immaterieel cultureel erfgoed: 

• Roerend erfgoed bestaat uit ‘materiële’ of ‘tastbare’ culturele uitingen. Denk bijvoorbeeld aan archieven, boeken, foto’s en audiovisuele documenten, kunst- en gebruiksvoorwerpen (artefacten), machines, natuurhistorische specimens ... Ook digitaal erfgoed behoort hiertoe. Dit erfgoed is ‘roerend’ van aard omdat het − in principe toch − kan verplaatst worden. Musea, archiefinstellingen, erfgoedbibliotheken en andere cultureel-erfgoedorganisaties dragen er zorg voor en houden het actueel en relevant.  
• Immaterieel erfgoed zijn gewoontes, kennis en praktijken van vandaag, die mensen hebben meegekregen en graag willen doorgeven voor de toekomst. Immaterieel erfgoed gaat mee met de tijd, verandert en evolueert. Bewust actie ondernemen om dat erfgoed een duurzame toekomst te geven, noemen we ‘borgen’.  

Het roerend en het immaterieel erfgoed samen heet in Vlaanderen het ‘cultureel erfgoed’. Het cultureel-erfgoedbeleid is de bevoegdheid van de Vlaamse Gemeenschap, meer bepaald van de minister van Cultuur.