Cultureel erfgoed is het DNA van onze samenleving: wat we uit het verleden hebben overgeërfd, waaraan we waarde hechten en betekenis geven en wat we willen doorgeven aan de volgende generaties.

Het beleid maakt een onderscheid tussen het cultureel immaterieel en roerend erfgoed enerzijds en het onroerend erfgoed anderzijds.

Immaterieel erfgoed zijn de niet-tastbare gewoontes of gebruiken van vroeger die men koestert en nu nog beoefent. Het is de kennis of kunde die men levend wil houden en doorgeeft aan volgende generaties. Immaterieel erfgoed evolueert zo mee met de tijd. Tot het immaterieel erfgoed behoren onder meer verhalen, liederen, tradities, sociale gebruiken, vaardigheden, enz.

Het roerend erfgoed zijn de collecties documenten, kunstobjecten, gebruiks- en siervoorwerpen, natuurhistorische specimens, beeldmateriaal, enzovoort, die onder andere in musea, archieven en erfgoedbibliotheken bewaard worden. Het is ‘roerend’ van aard omdat culturele goederen ‘mobiel’ of verplaatsbaar zijn.

Het roerende en het immateriële erfgoed samen benoemen we in Vlaanderen als het cultureel erfgoed, en is de bevoegdheid van de Vlaamse Gemeenschap. De beleidsbevoegdheid voor het cultureel erfgoed ligt bij de gemeenschapsminister voor Cultuur. Het Departement Cultuur, Jeugd en Media voert het cultureel-erfgoedbeleid uit.

Het onroerend erfgoed omvat onder meer monumenten, archeologische sites en landschappen en is ‘onroerend’ van aard omdat het grondgebonden is. Het onroerend erfgoed is de bevoegdheid van het Vlaams Gewest.