Erfgoed wordt wel eens verweten vooral op de emoties te werken en de beleving te veel centraal te stellen. Maar is dat wel zo? En wat zijn de gevolgen daarvan? Tijdens de conferentie in Göteborg kregen we een paar nieuwe perspectieven aangereikt:

• Joy Sather-Wagstaff maakte een onderscheid tussen 'affecten': vooral lichamelijke ervaringen en 'emoties' die deze ervaringen met kennis verknopen. Zintuigelijke ervaring en kennis zijn nauwer met elkaar verbonden dan we denken, en we moeten ons dan ook meer bewust zijn van de rol van emoties in kennisconstructie. Zeker bij storytelling spelen emoties een belangrijke rol om mensen mee te krijgen in het verhaal.
• Andrea Witcomb bestudeerde de lieux de mémoire rond de Birmaspoorweg. Haar onderzoek besteedde veel aandacht aan de manier waarop het herdenken van de slachtoffers rituele functies krijgt. Het publiek is hier geen publiek, maar neemt deel aan de ceremonies en is zo lijflijk betrokken. Juist die sociale interactie, de persoonlijke verhalen en alle emoties die erbij horen, houden de herinnering en het erfgoed hier levend.

Dit blogbericht kwam tot stand naar aanleiding van de conferentie 'Re/theorising heritage'. Onze deelname aan de conferentie was mogelijk met steun van de Europese Commissie via de GRUNDTVIG-actie van het Europese ‘Een Leven Lang Leren’-programma.