Worstelt u met een vraagstuk? Hebt u het gevoel dat u een opdracht anders had moeten aanpakken? Hebt u iets gezien waar u bedenkingen bij had? Wilt u dit graag bespreken met collega’s? Op 22 maart organiseert FARO samen met Bill Wei de dialoog 'Waar ligt de grens? Op zoek naar perspectieven op restauratievraagstukken'. Hiervoor zijn we op zoek naar casussen. Om u te inspireren volgt hier alvast een voorbeeld van een mogelijke vraag.

Doet u er goed aan om een restauratieopdracht principieel te weigeren indien die niet strookt met de deontologische codes? 

Een voorbeeldcasus:

“Een museum komt langs om een historisch object te laten restaureren. Het wil het object graag volledig aangevuld zien en wenst een onzichtbare restauratie. Tijdens de conditiecheck ziet de staat van het object er goed uit. De 'oude' verlijmingen zijn nog in uiterst goede conditie. Ook de leesbaarheid van het object is voldoende aanwezig.

Waarom dit object laten behandelen? Om het te kunnen aanvullen moet het object weer uit elkaar gehaald worden. Gelet op de goede verlijmingen zou dat jammer zijn. Bovendien zou een dergelijke ingreep onnodige risico's inhouden.

Uit het gesprek met het museum blijkt bovendien dat dit object nog maar net in behandeling is geweest bij een andere conservator-restaurator. In overleg met het museum had die principieel geweigerd om het object aan te vullen en had enkel het object verlijmd. Toch wil het museum het object graag aangevuld zien.

Hoewel ik me uiterst slecht voelde bij die beslissing, heb ik  toch het risico genomen en de opdracht aangenomen. Vooral om te vermijden dat het museum, dat erg vastberaden was om zijn idee door te drukken, te rade zou gaan bij een andere conservator-restaurator die het object in minder geschikte omstandigheden zou behandelen.

Wat zou u doen als conservator-restaurator? Zou u de verlijmingen losmaken, met extra risico’s op schade tot gevolg? Zou u het object opnieuw restaureren, met inbegrip van de gevraagde aanvullingen? Of zou u weigeren? Had de conservator-restaurator uit deze voorbeeldcasus moeten weigeren, net zoals de vorige conservator-restaurator dat gedaan heeft? Maar wat als het object vervolgens in handen komt van minder bevoegde personen? Of had het museum de mening van de conservator-restaurator moeten aanvaarden? Was er meer overtuigingskracht nodig? Waar ligt de grens van verantwoordelijkheid?”